ബന്ധനം

നിന്റെ ഓരോ നിശ്വാസവും എനിക്കു പരിചിതമാണു.
നിന്റെ കൈവിരല്‍ത്തുമ്പിലൂടെ എനിക്കു നിന്റെ മനസ്സു വായിക്കാം.
നിന്റെ സ്പര്‍ശത്തിലെ തൃഷ്ണയും ചാപല്യവും, നിന്റെ കണ്ണിലെ സ്നേഹവും..
എന്നിട്ടും എന്തു കൊണ്ടു ഞാന്‍ എന്നെ അറിഞില്ലാ?
എന്നു തൊട്ടാണു നിനക്കു ഞാന്‍ ഒരു ബാദ്ധ്യതയും എനിക്കു നീ ഒരു ബന്ധനവും ആയതു?
എന്നെ ചുംബിക്കുന്ന നിന്റെ ചുണ്ടുകള്‍ എന്തിനേയാണു തിരയുന്നതു?
പ്രണയതിന്റെ മാസ്മരികതയല്ല ഞാന്‍ നിന്റെ കൈകളില്‍ വായിക്കുന്നതു.. നിന്റെ ചിന്തകളാണു..

രോഹിണിയമ്മമ്മ

“കുറേ ഗുളികകളുണ്ടല്ലോ.”
“കുറച്ചു നാളായി നല്ല സുഖമില്ല. ലേശം ഭ്രാന്തു പോലെ.”
***
മൌനം.

വിരഹം

“രാധേ, എനിക്കു നിന്നേ ഉപേക്ഷിചു പോവുന്നതിനേക്കുറിച്ചു ആലോചിക്കാന്‍ വയ്യ. എനിക്ക് എന്നും ഇവിടെ ഈ വൃന്ദാവനത്തില്‍ നിന്നോടൊത്തു കഴിയണം.”
“എന്നേ കൂടി കൊണ്ടു പോവൂ.“
“ഇല്ലാ. നിനക്കവിടെ ശരിയാവില്ല”.
“അപ്പോ ഞാന്‍?? “
“നിനക്കു ഞാന്‍ എന്റെ വേണു തന്നിട്ടു പോവം. എന്റെ പ്രണയം, എന്റെ സംഗീതം, എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍.. എല്ലാം ഞാന്‍ നിനക്കു തന്നിട്ടു പോവ്വും എന്റെ രാധേ. “


എന്നാല്‍ എന്നെ ഫ്ലൂട്ട് ക്ലാസ്സില്‍ കൊണ്ടോയി ചേര്‍ക്ക്.
നിന്നേ എടുക്കില്ലെടി. കുറച്ചു സംഗീതബോധം വേണം.

പ്രണയത്തെക്കുറിചു പറയുന്ന കാലം കഴിഞു പോയി. ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രേമിക്കുന്നില്ല.
രാധ മാധവനെ ഉപേക്ഷിച്ചു. പറ്റുമോ? രാധക്കു സാധിക്കുന്നില്ല. അനാദി കാലം തൊട്ടേ രാധയുടെ വേദനയും അതു തന്നേ. അവന്റെ ഒരു ചെറുവിരല്‍ സ്പര്‍ശം മതി അവളുടെ സ്വത്വം ഇല്ലാതാവാന്‍. എന്നാല്‍ മാധവന്‍ അവളെ ഉപെക്ഷിച്ചു പോവും എന്നതും എഴുതപ്പെട്ടതു തന്നെ. രാജ്യകാര്യത്തോളും ധര്‍മത്തോളും വരുമോ ഒരു പ്രണയാര്‍ത്ഥയായ പെണ്‍കിടാവ്‌?